علی صبوری، طنزپزداز بازداشت‌شده کیست؟ برنامه «نصف شب» چیست؟

راستان| علی صبوری متولد ۳ شهریور ۱۳۷۱ در مشهد است. او فعالیت‌های طنزش را از اینستاگرام شروع کرد و کارش به فعالیت در تلویزیون رسید. علی صبوری اخیرا برنامه «نصف شب» را اجرا می‌کرد که به دلیل محتوای خارج از شئون اخلاقی این برنامه، دستگیر شد.

برنامه »نصف شب» چیست؟

«نصف شب» یک «رئالیتی-شو / برنامه سرگرمی» با اجرای علی صبوری است که در ارتباط با تماشاگران حاضر در برنامه اجرا می‌شود. یعنی در استودیو با حضور تماشاگر (یا مخاطبان دعوت‌شده) برنامه ضبط و شرکت‌کنندگان (چند نفر) وارد چالش یا گفت‌و‌گو می‌شدند. بقیه تماشاگران هم به این گفت‌وگو رأی می‌دادند. بعد از ضبط، قسمت‌ها در بستر اینترنت و عمدتاً YouTube منتشر می‌شدند.

بنا بر برخی از ادعاها «نصف شب» «پرهزینه‌ترین رئالیتی‌شوی کمدی و متفاوت یوتیوب ایران» است. 

این برنامه به دلیل محتوایی که بنابر نهادهای رسمی «مغایر با ارزش‌های اخلاقی و اجتماعی» و «خلاف شئون عمومی/عفت اجتماعی» معرفی شده، بسیار مورد انتقاد قرار گرفت.

البته بسیاری از مردم نیز محتوای این برنامه را غیراخلاقی و ناپسند می‌دانند. حتی به گزارش رسانه‌ها، در بخشی از این برنامه حتی محتوایی منتشر شد که آموزش مصرف مواد مخدر داشت که واکنش زیادی برانگیخت.

به دنبال این اعتراضات و بر اساس دستور قضایی، «صاحب‌-مجری» (علی صبوری) و ۶ تا ۷ نفر از عوامل تولید برنامه بازداشت شدند.

علی صبوری مجری نصف شب کیست؟

علی صبوری را یک واینر می‌نامند. واینر به کسانی گفته می‌شود که در فضای مجازی محتوای طنز منتشر و با مخاطبانشان به اشتراک می‌گذارند.

علی صبوری اساسا فعالیت و تولید محتوای سرگرم‌کننده طنز را از شبکه اجتماعی اینستاگرام شروع کرد و چندوقتی بود که کارش به برنامه طنز منتشر شده در فضای مجازی به نام «نیمه شب» رسیده بود.

گفت‌وگو با علی صبوری درباره فعالیت طنزش

در جایی خواندم که دوست داشتید پزشکی بخوانید و به خاطر نمایش تئاتر از دانشگاه اخراج شدید؛ ماجرا چه بود؟

من یک دهه هفتادی‌ام و در دبیرستان تجربی خوانده‌ام. دوست داشتم پزشکی بخوانم، فکر می‌کردم درصورتی که در این رشته قبول شوم، می‌توانم هنر را هم در کنارش دنبال کنم. یعنی دغدغه مالی نخواهم داشت و زمانی را صرف علاقه‌ام می‌کنم. خلاصه به جای پزشکی در رشته هوشبری پذیرفته شدم، ولی ترم آخر اخراجم کردند، زیرا می‌خواستم یک نمایش حرفه‌ای را روی صحنه ببرم و با وجود هماهنگ کردن با استادان دانشگاه، پایان ترم اعلام شد که از چند واحد اموزشی بخاطر حضور نداشتن در کلاس صفر گرفته‌ام و خلاصه این شد آخر قصه دانشگاه من.

بگذار از وارد شدن به فضای طنز و شبکه اجتماعی اینستاگرام و هنر بازیگری آغاز کنم؛ چه طور متوجه شدی که می‌توانی مردم را بخندانی؟
من از اول دنبال کار‌های بزرگ بودم، به خودم می‌گفتم درصورتی که قرار است من هم هرکاری کنم، خب! کسانی هستند که به نحو احسن انجام می‌دهند. من یا می‌توانم پله‌ای بالاتر بروم و تأثیرگذار باشم یا نباشم. اندیشه من این بود یعنی یا صفر یا صد؛ وسط ندارد. یادم می‌آید جشنواره نویسندگی درباره شهید چمنی در دانشگاه بود. بسیاری فیلمنامه شان را ارائه دادند در رقابت شرکت کنند و اتفاقاً جایزه خوبی هم اختصاص پیدا کرد. من هم گفتم شرکت می‌کنم؛ دو روز مانده به جشنواره، فیلمنامه نوشتم و اول شدم.

در زمان دانشجویی، تئاتر کار می‌کردم و به علت قول و وعده‌های اسپانسری که محقق نشد، زمین خوردم. در نتیجه جلوی اجرای ما گرفته شد و حواشی دیگری اتفاق افتاد. حتی هنرپیشه معروفی که در تئاتر من بازی میکرد می‌دانست این مشکلات اقتصادی و مالی برای مان پیش آمده ولی باز اصرار داشت تا روز آخر بماند و پول هتلش را من بپردازم. در این مشکلات و حواشی به خدا می‌گفتم: خدایا من خوردم زمین و همه سرمایه زندگیم از دستم رفتم... آن روز در خودرو پدرم، با حالت بغض، ناخودآگاه اتفاقی افتاد.

۲ روز بود که گوشی پدرم را گرفته بودم و خودم از این گوشی‌های ساده داشتم. در مسیر حرکت، شبکه اجتماعی اینستاگرام را نصب کردم. همین طور به این نرم‌افزار نگاه می‌کردم دیدم چه جالبه اینها از خودشان ویدئویی می‌گیرند که حالت استندآپی دارد. من از خودم ویدئویی گرفتم و چند کامنت داشتم؛ یکی به من گفت چقدر پول می‌دهی این ویدئوی تو را در صفحه‌های پربازدید، بگذاریم. گفتم چه قدر؟ گفتند ۵۰ هزار تومان. گفتم می‌شود از من ۳۰ هزار تومان بگیرید؟

تصمیم گرفتم برای«خندوانه» ویدئو بفرستم

بعد از قرار گرفتن در چند صفحه دیدم، صفحه تازه وارد من چند کامنت گرفت و نظر خورد. فردای آن روز ۱۰۰ هزار تومان قرض گرفتم که برای سه ویدئوی دیگر، سه بار تبلیغ کنم. تا این که چند نفر آمدند و استقبال کردند و گفتند این طنزش خاصه! اصلا روند رو به اتفاقات عجیب و غریب می‌رفت و به بازدیدکننده میلیونی می‌رسیدم. رفته رفته به جایی رسیدم که دیدم می‌توانم فیلم کوتاه بسازم و ساختم. به همین خاطر ساخت کلیپ و ویدئو‌ها را با تصویر‌های حرفه‌ای تری دنبال کردم.. مشهد ویدئو‌ها را می‌ساختیم تا این که مردم خوششان آمد و تصمیم گرفتم برای" خندوانه" ویدئو بفرستم.

تا پیش از حضور در خندوانه صفحه اینستاگرامم ۴۰۰ هزار فالوور داشت که بعد‌ها نیم میلیون نفر دیگر هم به آن اضافه شدند. خلاصه تا پیش از آن ویدئو‌های کوتاه تولید و بارگذاری می‌کردم. نخستین کلیپ یک دقیقه‌ای که در اینستاگرام منتشر کردم، یک روز از وقتم را برای تصویر‌برداری و اماده سازی گرفت ولی خوشبختانه کار خوب پیش رفت و چندی بعد مخاطب هایم زیاد شدند تا جایی که این صفحه مانند پیج‌های میلیونی برایم درآمدزایی داشت.

در بین کمدین‌ها و طنازها، الگویی داری یا فکر می‌کنید به کسی شبیهی؟

هیچ کس نیست واقعاً. به نظرمن رضا عطاران، مهران مدیری و محسن تنابنده مغز متفکرند که مؤلف و سبک خودشان را دارند. اگر قرار باشد من ۱۰ سال دیگر رضا عطاران بشوم که در بهترین وضعیت این کاراکتر را داریم و لذت می‌بریم. دوست دارم کمدین جدیدی بشوم که بتوانم در خدمت هم نسلی‌های خودم باشم. در نسل جدید ما کمدین نداریم. ما در ایران" شومن" زیاد داریم ولی این که بتواند سریالی طنز و یا ماجرایی را تعریف کند کمتر شاهدیم؛ در خارج از کشور این گونه استندآپ کمدی را زیاد داریم.

هدفتان برای ادامه مسیر پول است یا شهرت؟

هیچگاه در زندگی اولویتم پول نبوده است. فکر می‌کنم، هر کاری را درصورتی که صرفاٌ با هدف کسب پول دنبال کنیم، به شکست منجر خواهد شد. کسب و کار برای من از ۸ سالگی و با دست فروشی آغاز شد و در این سال‌ها تلاش کردم کم‌ترین اتکای مالی را به پدر و خانواده‌ام داشته باشم. گاهی برای ۱۰۰ هزار تومان درمانده شده‌ام ولی حتی در دشوارترین مراحل زندگی هم هدفم از انجام کاری، پول درآوردن نبوده است.

نظرم در مورد شهرت هم همین است، ضمن اینکه در همان فضای مجازی هم شهرتی داشتم که البته به قواره شناختی نبود که به واسطه حضور در رسانه ملی برایم ایجاد شد. شخصیتم طوری است که از هیچ کس برای خودم بُت نمی‌سازم. اشکال عمده جامعه ما این است که می‌گوییم فلانی همه چیزش عالی است و از آن سلبریتی و چهره مشهور برای خودمان بُتی می‌تراشیم که امکان دارد با هر تلنگری فرو بریزد.