راستان | شاه عباس اول صفوی (۱۵۷۱-۱۶۲۹ میلادی) یکی از بزرگ‌ترین پادشاهان ایران در دوره صفویه بود که از سال ۱۵۸۸ تا ۱۶۲۹ میلادی حکومت کرد. او را به‌عنوان مقتدرترین پادشاه صفوی می‌شناسند، زیرا توانست ایران را از بحران‌های داخلی و خارجی نجات دهد و آن را به اوج قدرت خود برساند.
شاه عباس در آغاز سلطنتش با مشکلات متعددی روبه‌رو بود. از یک سو، تهدیدات ازبکان در شرق و عثمانیان در غرب کشور وجود داشت و از سوی دیگر، دربار صفوی دچار فساد و آشفتگی بود. او ابتدا اصلاحات اساسی را در ساختار حکومتی و نظامی انجام داد. با کاهش قدرت قزلباشان و ایجاد ارتشی حرفه‌ای متشکل از غلامان چرکس، گرجی و ارمنی، توانست نیروی نظامی ایران را نوسازی کند. سپس در جنگ‌هایی موفقیت‌آمیز، ازبکان را شکست داد و بخش‌های شرقی ایران را تثبیت کرد. در ادامه، با عقب راندن عثمانیان، شهرهای مهمی مانند بغداد، تبریز و ارمنستان را تحت کنترل ایران درآورد.
تاریخ حدودی: قرن هفدهم میلادی (با توجه به سبک لباس و تکنیک حکاکی، احتمالاً دهه‌های ۱۶۳۰–۱۶۵۰)
یکی از مهم‌ترین اقدامات شاه عباس، انتقال پایتخت از قزوین به اصفهان بود. این تصمیم باعث رونق اقتصادی، تجاری و فرهنگی ایران شد. او در اصفهان بناهای باشکوهی مانند میدان نقش‌جهان، مسجد شاه (مسجد امام)، سی‌وسه‌پل و پل خواجو را ساخت که امروز از شاهکارهای معماری ایرانی محسوب می‌شوند. همچنین روابط تجاری ایران را با کشورهای اروپایی مانند انگلستان و هلند گسترش داد و مسیرهای تجاری ایران را ایمن ساخت.
شاه عباس در اواخر عمر به دلیل بدگمانی به اطرافیان، برخی از نزدیکان و حتی فرزندانش را از خود دور کرد که این امر باعث ضعف جانشینان او شد. با این حال، دوران حکومتش یکی از درخشان‌ترین دوره‌های تاریخ ایران از نظر قدرت سیاسی، توسعه اقتصادی و رشد فرهنگی بود.
پزیناز ایزدیار و سها نیاستی روز گذشته و پیش از شرکت...
بهنوش بختیاری بازیگر سینما و تلویزیون فیلمی از خود...
دو منتقد ددلاین به پیش‌بینی جوایز امشب جشنواره کن...
سه‌شنبه استاندار کردستان از ۴ استاندار منطقۀ کردستان...
