راستان | نرگس آبیار، نویسنده، کارگردان و فیلمنامهنویس متولد ۶ اسفند ۱۳۵۰، یکی از چهره‌های تاثیرگذار این روزهای سینمای ایران است. او که دانش‌آموخته رشته ادبیات فارسی بوده، فعالیت هنری خود را از سال ۱۳۷۶ با داستان‌نویسی آغاز کرد و به سرعت توانست با آثار خود، جایگاه ویژه‌ای در ادبیات و سینمای ایران پیدا کند.
آبیار در ابتدا با خلق آثاری برای نوجوانان پا به عرصه نویسندگی گذاشت، اما به زودی قلم خود را به سوی مخاطبان بزرگسال چرخاند. مجموعه داستان‌های «دو خط» (۱۳۷۸) و «قصه زنی که همه‌اش یأس‌های فلسفی داشت» (۱۳۸۱) و رمان‌های «عروس آسمان» (۱۳۷۹) که درباره زندگی رابعه عدویه است و «کوه روی شانه‌های درخت» (۱۳۸۲) نمونه‌هایی از فعالیت‌های او در این دوره هستند. همچنین، رمان اخیر وی که مضمونی درباره جنگ ایران و عراق دارد، برنده جایزه هشتمین «جشنواره کتاب دفاع مقدّس» شد.
نام: نرگس آبیار
تولد: ۶ اسفند ۱۳۵۰، تهران
ملیت: ایرانی
حرفه: کارگردان، فیلمنامهنویس، نویسنده
همسر: محمدحسین قاسمی (تهیه‌کننده سینما)
نرگس آبیار، نویسنده، کارگردان و فیلمنامهنویس ایرانی، در ۶ اسفند ۱۳۵۰ در تهران به دنیا آمد. آبیار در سال ۱۳۹۳ با محمدحسین قاسمی، تهیه‌کننده سینما که در فیلم «شیار ۱۴۳» با هم همکاری داشتند، ازدواج کرد. این زوج هنری در کنار زندگی مشترک، در عرصه سینما نیز همکاری‌های موفقی داشته‌اند.
زندگی شخصی نرگس آبیار با تمرکز بر خانواده و هنر همراه است. او از دوران نوجوانی به نویسندگی علاقه‌مند بود و پس از تحصیل در رشته ادبیات فارسی، به تدریج وارد عرصه کارگردانی و فیلم‌نامه‌نویسی شد. همسرش محمدحسین قاسمی حدود ۱۴ سال از او کوچکتر است و به گفته خودشان، این تفاوت سنی در زندگی مشترکشان تأثیری نداشته است.
نرگس آبیار با کارنامه‌ای درخشان در زمینه نویسندگی، در سال ۱۳۸۴ به ساخت فیلم‌های کوتاه و مستند روی آورد. «بن‌بست مهربان»، نخستین تجربه او در این حوزه، موفق شد جایزه بهترین فیلم کوتاه داستانی از جشنواره ستایش را از آن خود کند و در چندین جشنواره بین‌المللی نیز به نمایش درآمد. این آغاز، نویدبخش ظهور فیلمسازی مستعد بود که قادر بود داستان‌هایش را نه‌تنها در قالب کلمات، بلکه با تصاویر نیز روایت کند.
آبیار با ساخت مستندهایی نظیر «یک روز پس از دهمین روز» (۱۳۸۶) که جوایز متعددی از جمله بهترین مستند جشنواره اسماعیلیه مصر و جایزه بزرگ جشنواره باتومی گرجستان را دریافت کرد و «روز پایان» (۱۳۸۷) که جایزه بهترین مستند نیمه بلند جشنواره سینما حقیقت را به خود اختصاص داد، توانایی خود را در پرداختن به موضوعات اجتماعی و انسانی به اثبات رساند. فیلم‌های کوتاه «ناسور» (۱۳۸۸) و مستند «شیرپوشان» (۱۳۸۹) نیز از دیگر آثار این دوره فعالیت او هستند که هر یک افتخاراتی را برای آبیار به ارمغان آوردند.
نقطه عطف فعالیت‌های هنری نرگس آبیار، ورود او به عرصه سینما بود. وی با ساخت پنج فیلم بلند سینمایی، نام خود را به عنوان یکی از مهم‌ترین کارگردانان زن سینمای ایران مطرح کرد:
نرگس آبیار علاوه بر فعالیت در سینما، در سال ۱۴۰۳ با کارگردانی مجموعه نمایش خانگی «بامداد خمار» و در سال ۱۴۰۴ با «سووشون» گام‌های جدیدی در عرصه سریال‌سازی برداشته است. او همچنین در هجدهمین دوره جشنواره بین‌المللی سینمای مسلمان کازان (شهریور ۱۴۰۱) به عنوان یکی از اعضای هیئت داوران حضور داشت.
عضویت نرگس آبیار در آکادمی علوم و هنرهای سینما در سال ۱۳۹۹ با حواشی و اعتراضاتی از سوی برخی فعالان سیاسی و هنرمندان در شبکه‌های اجتماعی مواجه شد و اعتراضاتی را برانگیخت. با این حال، روزنامه همدلی در واکنش به این اعتراضات، آبیار را در میان اصول‌گرایان فاقد محبوبیت دانست و اشاره کرد که او پیشتر پس از دیدار با رئیس‌جمهور سابق سید محمد خاتمی، با واکنش‌های تند برخی رسانه‌ها و شخصیت‌های جناح اصول‌گرا مواجه شده بود. این روزنامه همچنین به این نکته اشاره کرد که آبیار از امضاکنندگان بیانیه سینماگران در اعتراض به رخدادهای آبان ۱۳۹۸ بود و به همین دلیل به دادسرای فرهنگ و رسانه احضار شد.
نرگس آبیار همچنان به فعالیت خود در زمینه نویسندگی ادامه می‌دهد و کتاب‌های متعددی را به رشته تحریر درآورده است. از جمله آثار او می‌توان به رمان «چشم سوم» (۱۳۸۵)، مجموعه داستان «اختر و روزهای تلواسه» (۱۳۸۷)، رمان نوجوان «پسربچه کرم بدوش و خندق بلا» (۱۳۸۷)، و رمان «نفس» (۱۳۹۵) که اقتباس سینمایی آن نیز موفقیت‌های فراوانی کسب کرد، اشاره کرد.
روزیاتو
«عارف» هنرمند خاطره‌ساز موسیقی ایران در روزهای گذشته...
ویدیویی جالب از تمرین کامیون سواری پریناز ایزدیار و...
حامد بهداد در صفحه اینستاگرامش نوشت: فهمیدم به داریوش...
بعدازظهر روز ۷ مرداماه ۲ سارق مسلح با ورود به مغازه‌ای...
امیرحسین قیاسی، مجری برنامه نیمه‌شب به خاطر حمایت‌هایی...
تعریف و تمجید قائم‌پناه، معاون پزشکیان از رئیس‌جمهور...
