راستان | این سه دختر در دبیرستان شروع به ساختن موسیقی متال کردند، اما هرگز فکر نمی‌کردند بتوانند در جشنواره گلاستنبری برای اندونزی تاریخ‌ساز شوند.
به گزارش راستان، گروهی که تشکیل دادند -ویس آو باچِپروت- امسال درجشنواره موسیقی گلاستنبری اجرا دارد. وقتی فهمیدند به این فستیوال دعوت شده‌اند، «گیج» شده بودند.
فیردا مارسیا کورنیا، خواننده اصلی گروه، گفت: «چون نمی‌دانستیم [این جشنواره] چقدر هیجان‌انگیز است... نمی‌دانستیم باید چه کار کنیم.»
فشارها وقتی بیشتر شد که این سه نفر فهمیدند اولین گروه اندونزیایی خواهند بود که قرار است در بزرگ‌ترین جشنواره موسیقی اروپا اجرا داشته باشد. در جشنواره پنج‌روزه امسال، کلدپلی و دوآ لیپا از جمله خوانندگان اصلی هستند.
«ویس آو باچپروت» -که اعضای آن مارسیا، اویس سیتی عایشه، درامر، و ویدی رحماواتی، نوازنده گیتار الکتریک هستند- روز جمعه در گلاستنبری اجرا داشتند. باچپروت در زبان سوندایی، یکی از رایج‌ترین زبان‌های اندونزی، به معنای «سر و صدا» است.
این سه زن از ده سال پیش که به مدرسه روستایشان می‌رفتند تا الان، راه درازی را پیموده‌اند.
آنها به خاطر به چالش کشیدن هنجارهای جنسیتی و مذهبی، و برگزاری تورهای بین‌المللی، از جمله در اروپا و آمریکا، مورد توجه رسانه‌های بین‌المللی قرار گرفته‌اند.
علاوه بر این، نام‌های مشهوری مانند گروه «ریج اگنست د ماشین» آنها را تحسین کرده‌اند. تام مورلو، گیتاریست این گروه، گفته است که یکی از ویدیوهای آنها را «۱۰ بار پشت سر هم تماشا کرده و شگفت‌زده شده است». فلی از گروه «رد هات چیلی پپرز» هم یک بار توییت کرده بود: «من خیلی از ویس آو باچپروت خوشم می‌آید.»
اما گلاستنبری بزرگ‌ترین صحنه آنها تاکنون است.
مارسیا و سیتی، هر دو ۲۴ ساله، و ویدی، ۲۳ ساله، یک هفته قبل از اجرای تاریخی‌شان با بی‌بی‌سی گفت‌وگو کردند تا درباره مسیر سفرشان از آغاز کار موسیقی‌شان، وقتی سه دانش‌آموز بی‌قرار بودند، صحبت کنند.
مارسیا و سیتی در منطقه روستایی سینگاجایا در استان جاوای غربی در اندونزی بزرگ شدند و در دوره تحصیل در دبستان با هم دوست شدند. آنها در دبیرستان با ویدی آشنا شدند؛ در دفتر مشاور مدرسه که مدام برای «رفتارهای شورشی» به آنجا احضار می‌شدند.
هر چند دور از ذهن، اما در همین دفتر بود که عشقشان به موسیقی هوی متال شکل گرفت. دوستی آنها با پدر اِرسا، مشاور مدرسه هم از همان‌جا آغاز شدند.
سیتی می‌گوید: «ما با لپ‌تاپ آبا ارسا، معلم مشاوره‌مان، موسیقی گوش می‌کردیم... وقتی به موزیک هوی متال گوش می‌دادیم، آدرنالین‌مان بالا می‌رفت و فکر می‌کردیم، اگر بتوانیم این آهنگ‌ها را کاور کنیم، خیلی جالب می‌شود.»
ارسا می‌گوید او متوجه شد که سرکشی و شورشی بودن این دخترها مانند بعضی دیگر از نوجوانان نیست که بخواهند به مواد مخدر رو بیاورند یا مشکل‌ساز شوند. بلکه اعتراض آنها اغلب به ناعادلانه بودن شرایط مدرسه بود.»
او می‌گوید: «آنها با سیستم مخالف بودند و اغلب با معلم‌ها درگیر می‌شدند. بعد هم حرف‌های آنها را تند و گستاخانه تلقی می‌کردند.»
سال ۲۰۱۴، ارسا این دخترها را تشویق کرد که احساسات خود را از طریق موسیقی بیان کنند. او مارسیا را با گیتار و ویدی را با گیتار الکتریک آشنا کرد و برای سیتی یک درام دست‌ساز با استفاده از قطعات باقی‌مانده از گروه موسیقی رژه مدرسه ساخت.
مارسیا که به نظر می‌آید از بقیه اعضای گروه معاشرتی‌تر است، می‌گوید: «ما خشم‌مان را از طریق موسیقی‌مان منتقل می‌کنیم... چون نمی‌خواهیم به خاطر عصبانیت و تندی با دیگران برای خودمان دردسر درست کنیم. اگر اعتراض کنیم، مشکل ایجاد می‌شود. به ما انگ رادیکال بودن می‌زنند. در روستای ما، اگر زنی اعتراض کند می‌گویند دیوانه است.»
او می‌گوید در آن زمان، نواختن موسیقی، انگیزه‌ای هم برای رفتن به مدرسه بود.
«ما فقط باید نمرات خوبی می‌گرفتیم... حفظ می‌کردیم، می‌نوشتیم، کتاب‌ها را ورق می‌زدیم، و همین. ۱۲ سال برنامه روزانه ما همین بود. خسته شده بودیم. بعد موسیقی آمد. چیزی جدید بود.»
اعضای گروه، ارسا را به عنوان بنیان‌گذار آن معرفی می‌کنند. او اولین کسی بود که موسیقی آنها را در یوتیوب منتشر کرد. امروز آنها بیش از ۳۶۰ هزار مشترک در یوتیوب و ۲۳۰ هزار دنبال‌کننده در اینستاگرام دارند.
اما این گروه و موزیک آنها واکنش‌های منفی هم داشت.
وقتی این دختران به سمت موسیقی هوی متال رفتند بعضی از مردم شهرشان، که اکثرا مسلمانان محافظه‌کار هستند، واکنش خوبی نشان ندادند. یک بار به سر مارسیا سنگی پرتاب کردند که یک یادداشت به آن چسبیده بود و به او می‌گفت «از ساختن موسیقی شیطانی دست بردار».
حدود ۸۷ درصد از جمعیت اندونزی مسلمان هستند. جاوای غربی یکی از استان‌های محافظه‌کارتر است و فرقه‌هایی دارد که موسیقی و آواز را ممنوع می‌دانند.
عده‌ای هم از ترکیب زنان محجبه و موسیقی هوی متال ابراز نارضایتی می‌کنند.
مارسیا در مصاحبه‌ای با بی‌بی‌سی اندونزی در سال ۲۰۱۸ گفته بود: «بعضی حتی گفتند باید حجابم را بردارم [چون موسیقی ما] منعکس‌کننده یک مسلمان واقعی نیست. اما این‌ها چیزهای جداگانه‌ای هستند. متال فقط یک ژانر موسیقی است. من حجاب می‌پوشم چون بخشی از هویت من به عنوان یک مسلمان است... نه به این دلیل که می‌خواهم جنجالی باشم.»
مارسیا، سیتی و ویدی در طول سال‌ها حمایت خانواده‌هایشان را به دست آورده‌اند، هرچند که این مسیر بدون مخالفت نبود. خواهر بزرگ‌تر ویدی به او هشدار داده بود که نواختن هوی متال «آینده‌اش را خراب خواهد کرد» در حالی که خانواده سیتی حرفه موسیقی او را «جدی» نمی‌گرفتند.
حتی مدیر مدرسه اسلامی که بعد از دبیرستان به آنجا رفتند، موسیقی‌شان را نقد کرد. آنها بعدا ترک تحصیل کردند.
سال ۲۰۲۱، آنها تک‌آهنگ «خداوندا، (لطفا) اجازه بده موزیک بزنم» را منتشر کردند که به نوعی یک درخواست همدلانه علیه این انتقادها بود.
آنها آهنگ را ساختند و ارسا متن ترانه آن را نوشت. در بخشی از آهنگ آنها می‌خوانند: «من مجرم نیستم، من دشمن نیستم، فقط می‌خواهم یک آهنگ بخوانم تا روح خودم را نشان دهم... خداوندا، لطفا اجازه بده موزیک بزنم.»
این گروه در آهنگ «اموالِ عمومی [نیست]» هم درباره ناامیدی خود از پدرسالاری و نگاه مردانه می‌خوانند، چالشی که هنوز به عنوان نوازنده و آهنگساز زن با آن روبرو هستند.
این آهنگ می‌گوید: «بدن ما اموال عمومی نیست، ما جایی برای ذهن کثیف نداریم. بدن ما اموال عمومی نیست، ما جایی برای ذهن جنسیت‌زده نداریم.»
مارسیا می‌گوید: «ناامیدکننده است وقتی چیزی که توجه مردم را جلب می‌کند، موسیقی و تلاشی نیست که ما برای آن صرف می‌کنیم. واقعا آزاردهنده است.»
با این حال، آنها می‌دانند که دعوت به اجرا در جشنواره موسیقی گلاستنبری تاییدی بر دستاوردهای آنها است. هرچند آنها را نگران هم کرده است.
مارسیا می‌گوید: «فکر می‌کردیم آماده‌ایم که در آنجا موزیک بزنیم، تا این که همه شروع کردند به تعریف و تمجید و بزرگ کردن جشنواره... ما زمانی از اجرا روی صحنه لذت بیشتری می‌بریم که مردم از ما انتظار زیادی ندارند.»
سیتی لحنی خوش‌بینانه‌تر دارد. او می‌گوید: «من آماده نیستم، اما چه اهمیتی دارد، وانمود می‌کنم که ستاره روی صحنه هستم. می‌بینید که در اجراهایم اغلب چشمانم را می‌بندم چون دارم تصور می‌کنم که در استودیو با گروه خودم در حال نواختن هستم.»
سیتی می‌گوید بخشی از آمادگی ذهنی گروه شامل تلاش برای «زیاد فکر نکردن به این است که چقدر تماشاچی خواهیم داشت. اگر اندازه واقعی جمعیت را بدانم، فکر نمی‌کنم بتوانم با آن کنار بیایم.»
مارسیا می‌گوید: «ما به این دعوت افتخار می‌کنیم، اما از طرفی هم مسئولیت بزرگی برای ماست، چون تماشاگران فقط ویس آو باچپروت را نمی‌بینند، بلکه اندونزی را می‌بینند.»
بی بی سی
داماد عصبی پدرزن خود را در درگیری خانوادگی شرق تهران...
مریلا زارعی سال‌ها قبل از ورود به عرصه بازیگری، یک...
سکانسی از اجرای شاد و پرانرژی حامد آهنگی و نعیمه نظام...
در یک مناظره داغ، واشقانی با اشاره به نقش بازدارندگی...
حوادث رکنا: من شده بودم اثاث خانه همه مرا کنترل می‌کردند...
ویدیویی از حضور یوسف تیموری و گروهی از همکارانش با...
